فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران

احسان محمدی- به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال- دیدار با پرتغال یکی از مسابقاتی بود که یادمان داد وقتی «ما» نباشیم، پیروز شدن غیرممکن می شود.

شنبه 27 خرداد 1385؛ ساعت 16:30 – ورزشگاه والد استادیون شهر فرانگفورت

تیم ملی ایران در دومین دیدار جام جهانی 2006 در حالی روبروی پرتغال قرار گرفت که از بازی قبل زخم خورده بود. رسانه‌ها از شکست 3-1 مقابل مکزیک به شدت ناخرسند بودند، همین فضا در میان هوادارانی که انتظار داشتند از مکزیکی‌ها امتیاز بگیریم تند و تلخ بود. به ویژه اینکه روز قبل آنگولا که کم‌امیدترین تیم مسابقات بود مکزیک را بدون گل متوقف کرد.

اریک پولات از فرانسه داور وسط بود و با کمک لیونل داگورنه و ویسنت تکسیر سوت آغاز یکی از پرماجراترین مسابقات تاریخ ایران در جام جهانی را زد.

بازی با میدان‌داری پرتغالی‌ها شروع شد، مثلث دکو، فیگو و رونالدو که هنوز بسیار جوان بود و شماره 17 را به تن می‌کرد چشم بسته همدیگر را پیدا می کردند. بازیکنان ایران انگار زیر فشار خردکننده توقعات قادر به ارائه کیفیت خود نبودند. چند مهره کلیدی تیم مصدوم بودند و خبرهایی از اختلافات درون اردویی به بیرون درز کرده بود.

اولین خطر جدی را دکو خلق کرد. ستاره آن روزهای بارسلونا که دو سال قبل همراه پورتو و ژوزه مورینیو با فتح لیگ قهرمانان اروپا ستاره شده بود. یک ضربه سنگین با پای چپ از درون هجده قدم را روانه دروازه کرد که با سوپر واکنش ابراهیم میرزاپور همراه شد. دروازه بان لرستانی ایران که به خاطر بازی قبل و بازی با پا زیر فشاری له کننده بود.

ضربه خشک رونالدوی جوان تور را لرزاند اما گل نشد، ضربه میگل را میرزاپور مهار کرد، ضربه نونو والنته معجزه‌آسا بیرون رفت، ضربه سر رونالدو را حسین کعبی از روی خط با کنترل سینه مهار کرد، ضربه .... پرتغال آن روزها یکی از بهترین‌های اروپا بود. مجموعه‌ای منظم از بازیکنان جوان و باتجربه، حریص و جاه‌طلب از جام ملت‌هایی آمده بود که یونان با غافلگیری از کف‌شان دزدیده بود.

توپی به مهاجمان نمی‌رسید. دو ضربه سر جواد نکونام و وحید هاشیمان برای فتح دروازه دقیق نبود. نیمه اول با تساوری بدون گل به پایان رسید. دقیقه 63 اما ضربه هولناک دکو را فقط تور دروازه متوقف کرد. او پاس فیگو را بدون معطلی با یک ضربه کات‌دار از پشت 18 قدم به تور چسباند. این یعنی حذف قطعی ایران از جام جهانی. حالا همه از برانکو می‌خواستند دست از احتیاط بردارد، چیزی برای از دست دادن وجود نداشت.

 رسول خطیبی که در ادامه به میدان آمده بود،می‌توانست پیام آور شادی باشد اما ضربه پای چپ او در موقعیتی مناسب به بیرون رفت، همانطور که ضربه سر جواد نکونام راهی به دروازه پیدا نکرد. پرتغالی‌ها اما کماکان با رونالدو دلبری می‌کردند. میرزاپور ضربه پائولتا را با پا به شکل درخشانی مهار کرد تا فاصله زیاد نشود اما دقیقه 73 صحنه‌ در خاطر ماندگار بازی رقم خورد!

حسین کعبی به پرواز درآمد و با کف پا برای زدن توپ به سمت فیگو حمله کرد. اگر ستاره آن روزهای اینترمیلان سرش را ندزدیده بود احتمالاً همان دقیقه با جام و شاید دنیای فوتبال خداحافظی می‌کرد، رد استوک کعبی روی صورت فیگو ماند و داور با مهربانی مدافع چالاک ایران را تنها با یک کارت زرد جریمه کرد. این صحنه بعدها در رسانه‌های داخلی و خارجی بارها به نمایش درآمد.

نفوذ فیگو از چپ و تکل کاپیتان یحیی گل‌محمدی که در بازی قبل تنها گل ایران را درون دروازه مکزیک کاشته بود باعث شد داور نقطه پنالتی را نشان بدهد. سهراب بختیاری‌زاده که برای صباباتری بازی می‌کرد جای یحیای مصدوم به زمین آمد.

رونالدو پشت توپ ایستاد و گل ... این هم شاید از قصه‌های عجیب فوتبال است که رونالدو 12 سال بعد در جام جهانی نبرد تن به تن را به بیرو باخت.

مسابقه 27 خرداد 1385 با پرتغال را به یکی از خاطرات تلخ فوتبال ما تبدیل کرد.

جایی که انگار کنار هم نبودیم، نگران نبودیم، «من» جای «ما» را گرفت و باختیم ...  

حیف از آن همه ستاره. حیف از آن تیم پر امید که دست خالی ماند.