فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران

به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال، دوحه؛ احسان محمدی- گرچه همه تمرکز ما روی مسابقه بعدی یعنی بازی با سوریه و ابداً نباید آن‌ها را در مرحله حذفی دست‌کم گرفت ولی تیم‌های مدعی جام برای فتح آن حریص‌ترند. یکی از آنها شاهین‌های سبز یعنی عربستان است. تیمی که همه می‌دانند حتی در بدترین روزهایش می‌تواند بازگشت‌های غافلگیرکننده داشته باشد. درست مثل جام ملت‌های ۱۹۹۶ که در مرحله گروهی ۳-۰ مقابل ما در هم شکست اما در نهایت فاتح مسابقات شد.

بلیت بازی با تایلند را دوست خوبی در AFC تهیه کرد. مترو را عربستانی‌ها فتح کرده بودند، با شال و پرچم و تی‌شرت‌هایی که زیبا طراحی شده‌اند. حتی زنانی که برقع پوشیده بودند هم برای حمایت از عربستان راهی استادیوم اجوکیشن سیتی بودند.

اطراف ورزشگاه ترانه‌های عربی می‌خواندند، شعارهای واحد و با صدای بلند. هر جا هم دوربین رسانه‌ها را می‌دیدند دورش جمع می‌شدند و مصاحبه می‌کردند. پشت تی‌شرت هواداری بعضی‌هایشان سه دوره‌ای که قهرمان شده بودند را نقش زده بودند. از صعودشان مطمئن بودند اما خبر داشتند که آن سمت جدول کره جنوبی مقابل مالزی ۳-۳ متوقف شده است. نتیجه‌ای که از آن شاکی بودند.

بازی با نمایش شجاعانه تایلند شروع شد، در این جام تیم‌هایی همه را غافلگیر کردند که کسی از آنها انتظاری نداشت، از تاجیکستان و بحرین گرفته تا تایلند و عراق. اتفاقاً خیلی زود به گل رسیدند ولی VAR آفساید اعلام کرد.

پسری که پیراهن باشگاه الاتحاد را تن کرده بود، تی‌شرت ایران را تن من که دید احساس کرد باید توضیح بیشتری بدهد. گفت شش بازیکن اصلی ما روی نیمکت هستند، مانچینی به آنها استراحت داده. بعد گفت خبر دارد الهلال خیلی زود با سپاهان بازی می‌کند. با تمام وجود ولی از الاتحاد حمایت می‌کرد و ضمنی از مانچینی شاکی بود که چند بازیکن خوب تیم محبوبش را دعوت نکرده است.

هواداران دو آتشه با آن بلندگوی مشهور پشت دروازه تایلند بودند و اتفاقاً مانچینی را حسابی تشویق کردند. کیفیت سالم الدوساری در کنترل توپ در تیم عربستان واقعاً بالاست، او حتی پنالتی تیم را به هم‌بازی‌اش بخشید که البته هدر داد.

با آنکه بلیت‌ها و صندلی هر فرد مشخص است اما معمولاً وسط دو نیمه نیروهای داوطلب ورزشگاه آن دقت و حساسیت را ندارند، اگر هم جای کس دیگری بنشینید، بیاید می‌توانید با یک لبخند بلند شوید و روی صندلی دیگری بنشینید. بین دو نیمه تصمیم می‌گیرم بروم بین دو آتشه‌های عربستان. اینکه چکار‌ می‌کنند و چطور بازیکنان را تشویق می‌کنند.

همیشه موقع دیدم بازی تیم‌های عربی صدای آن بلندگوی مشهور واقعاً روح فرساست، فکر می‌کردم فایل از پیش ضبط شده است اما بالاخره بین هوادارانی که سرپا ایستاده بودند و یکصدا تیم را تشویق می‌کردند پیدایش کردم. جوانی بود که میکروفون بلندگویی که سیم بسیار بلندی داشت را دستش گرفته بود و با خونسردی کامل شکل کسی که دارد یک کار اداری انجام میدهید با ریتمی یکنواخت شعر می‌خواند و بقیه جواب می‌دادند. دلم می‌خواست به او بگویم یا اخی! خبر نداری این خونسردیت سالهاست اعصاب ما را فرسوده!

تمام مدت عربستان تشویق شد، حتی وقتی داور چهار گل بازی را مردود اعلام کرد هیچ تغییر لحنی ندیدم، نه اعتراض به مربی، نه بازیکن و نه سبک بازی. تایلندی‌ها روی سکوها پراکنده و بدون رهبر‌ بودند اما این جمعیت تقریباً هزار نفری عربستان نبض ورزشگاه را با نظمی که داشتند دست گرفته بودند.

علاوه بر پرچم زرورقی سبز، بنز خیلی بزرگ تیم و مانچینی، پرچم‌هایی دستشان بود با جمله انگلیسی we trust you. ما بهت باور(ایمان) داریم. بیشتر پرچم‌ها عکس سالم الدوساری بود.

بازی بدون گل تمام شد اما عربستانی‌ها که در این سه بازی هیچ نمایش درخشانی نداشتند جشن گرفتند و هوادارانشان چنان پایکوبی می‌کردند انگار قهرمان شده‌اند. شاید آنها هم مثل ما فکر می‌کنند که مسابقات تازه از دور دوم شروع می‌شود، جایی که باید به مصاف کره جنوبی بروند. جدال دو مدعی بزرگ که شاید یکی از آنها پای فینال شود.

برای ما مهمترین بازی، بازی بعد است، تمرکز روی سوریه. باید محکم و با اطمینان قدم برداریم. تا پای جان برای ایران ….