همه چیز شبیه یک کلاف سردرگم شده است؛ درست از وقتی که ویروس کرونا وارد زندگی بشریت شد، همه چیز تحت تاثیر قرار گرفت از جمله فوتبال که شاید تنها تفریح و دلخوشی خیلی‌ها بود. قرنطینه بدون فوتبال قطعا یکی از بدترین لحظاتی است که فوتبالدوستان آن را تجربه کردند.

پس از تعطیلی چند ماهه، با تکرار این جمله که «باید به زندگی با کرونا عادت کنیم و آن را یاد بگیریم» فوتبال از سر گرفته شد اما بی‌روح چون خبری از تماشاگر نبود، چون شور و هیجانی نبود.

امروز هیچ‌کس نمی‌داند تکلیف مسابقات باشگاهی و البته ملی چه خواهد شد. رقابت‌های انتخابی جام جهانی به سال ٢٠٢١ موکول شد اما آیا واقعا سال آینده این مسابقات برگزار می‌شود؟ سال ٢٠٢١؟ کرونا تا آن موقع از بین می‌رود؟ بازی‌ها متمرکز برگزار می‌شود یا به دوران خوش گذشته باز می‌گردیم؟ همه این سوال‌ها و ابهام‌ها وجود دارند و کسی هم نمی‌تواند پاسخی دقیق به آنها بدهد.

هر روز که می‌گذرد اخبار ضدونقیض بیشتری به گوش می‌رسد؛ از ساخت واکسن کرونا تا تغییر علایم این بیماری. با این شرایط حتی نمی‌توان درباره برگزاری بازی در یک روز آینده هم تصمیم‌گیری کرد. تا کرونا وجود دارد شرایط همین‌گونه خواهد بود و اگر همین وضعیت باشد چه بسا برگزاری جام جهانی در سال ٢٠٢٢ هم به خطر بیفتد کما اینکه برگزاری المپیک و یورو هم در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.

برای خیلی‌ها زندگی بدون فوتبال معنی و لذت ندارد؛ چه باشگاهی و چه ملی. شاید خیلی‌ها با دیدن یک فوتبال ناب و زیبا هیچ وقت دوست نداشته باشند سوت پایان بازی به صدا درآید. برای آنها تک تک ثانیه‌های یک بازی ارزشمند است و شنیدن سوت پایان بازی برایشان کابوس؛ اما این بار همه چیز فرق می‌کند. شنیدن سوت پایان کرونا تنها و بهترین سوت پایانی که همه انتظارش را می‌کشند، نه فقط تیم برنده.

محسن اثیمی

مدیرکل  ورزش خبرگزاری تسنیم