سرمقاله - مهدی تاج: نوشتن از فراق دوست و یاور ۴۰ ساله ساده نیست، از رفیق صدیقی که سال‌های سال در نشست و برخاست  با ایشان از مشاوره‌های خالصانه و ریزبینانه‌اش استفاده کردیم.

فقدان داریوش مصطفوی با آن سبک مدیریتی خاص و رفتارهای سنجیده و دوست‌داشتنی حتماً برای فوتبال ایران جبران‌شدنی نیست. خبر تلخ درگذشت ناگهانی ایشان پس از تحمل مدتی بیماری، هر قلبی را به‌درد می‌آورد و این غم برای من که سال‌ها با ایشان معاشرت کرده و رفاقتی دیرین داشته‌ام، سنگین‌تر است.

داریوش خانِ فوتبال ایران همیشه مهر وطن در دل داشت و بدون تعلق به رنگ و جناح خاصی، برای اعتلای فوتبال ملی -خاستگاهی که به آن تعلق داشت- در هر ردا و مقامی می‌کوشید. از سال ۱۳۹۵، بیش از گذشته از مشاوره‌ها  و طبع بلند مصطفوی محظوظ شدم و حالا فقدان یاری دیرین، رفیقی شفیق و مردی از نسل تکرارنشدنی فوتبال و مدیریت در ایران را با قلبی آکنده از اندوه، بیش از همیشه حس می‌کنم. هرگز و طی این مدت مدید نشد که هم‌دلی و هم‌زبانی من و ایشان کم‌رنگ شود و یا خطی به روی شیشه رفاقت‌مان خراش بیاندازد.

داریوش خان چه در زیست مدیریتی و چه در زندگی شخصی، نظیر نداشت. خلأ مصطفوی هم مانند بسیاری از بزرگان هرگز در فوتبال ایران پُر نخواهد شد.