گزارش یک - بعضی آدم‌ها فقط بازیکن فوتبال نیستند؛ آن‌ها ستون‌اند. ستون‌هایی که سال‌ها بی‌صدا ایستاده‌اند تا دیگران بدرخشند، تا پرچمی بالا بماند، تا خاطره‌ای فرو نریزد. محمد پنجعلی از همان ستون‌هاست. مدافعی که سال‌ها نه فقط از دروازه، که از غرور فوتبال ایران دفاع کرد.

مردی که آرام بود، کم‌حرف، اما وقتی پا به زمین می‌گذاشت، همه‌چیز روشن می‌شد. خبر بیماری‌اش مثل یک ضربه آرام اما عمیق بود؛ ضربه‌ای که نه گوش را، که دل را لرزاند. پنجعلی از آن قهرمان‌هایی نبود که تیتر بسازد یا حاشیه درست کند. او همیشه کارش را می‌کرد، بی‌ادعا، بی‌هیاهو، درست همان‌طور که یک مدافع بزرگ باید باشد؛ جلو خطر، پشت شهرت، کنار تیم.

پنجعلی از آن نسل مردانی بود که با پیراهن خیس عرق، با زانوی زخمی و نفس بریده، فوتبال را زندگی می‌کردند؛ نسلی که برای نام ایران بازی می‌کرد، نه برای عدد قرارداد. نسلی که پنجعلی به آن تعلق داشت، نسل فریاد نبود؛ نسل تعهد بود. نسل مردانی که پیراهن تیم ملی برایشان لباس نبود، عهد بود. آن‌ها بازی می‌کردند تا نام ایران زمین نخورد، تا غرور زخمی نشود. پنجعلی در آن سال‌ها فقط توپ دفع نمی‌کرد، ترس را عقب می‌راند، ناامیدی را دور می‌کرد. او هیچ‌وقت اهل جنجال نبود. نه در دوران بازی، نه بعد از آن. آرام آمد، آرام ماند و حتی امروز هم در سکوت، با بیماری می‌جنگد.

همین سکوت، همین نجابت، پنجعلی را بزرگ‌تر می‌کند. قهرمانانی که فریاد نمی‌زنند، اما ستون‌اند؛ اگر نباشند، سقف می‌لرزد. فوتبال ایران سال‌ها از شانه‌های پنجعلی بالا رفته، اما امروز نوبت ماست که کنارش بایستیم؛ نه با شعار، که با احترام. امروز، فوتبال ایران به اندازه تمام سال‌هایی که پنجعلی برایش جنگید، به او بدهکار است. شاید نتوانیم دردش را کم کنیم، اما می‌توانیم کنارش بایستیم. محمد پنجعلی هنوز بخشی از هویت فوتبال ماست، حتی اگر روی تخت درمان باشد. بعضی آدم‌ها تا آخر عمر مدافع می‌مانند؛ حتی وقتی خودشان زخمی‌اند.

منبع: روزنامه فدراسیون فوتبال