فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران

سایت رسمی فدراسیون فوتبال؛ احسان محمدی- نمی‌دانم اولین نفری که گفت «علی دایی شناسنامه فوتبال ایران است» چه کسی بود اما عجب جمله کوتاه، دقیق و کاملی گفت. به ویژه فراتر از مرزهای ایران که می‌روید می‌بینید که فوتبال ایران را با او‌ می‌شناسند، با گل‌هایش و البته شخصیت موقرش در مراسم فیفا.

درباره علی دایی بسیار گفته و نوشته شده اما همیشه انگار چیزهایی برای نوشتن و گفتن هست. حتی امیر قلعه‌نویی سرمربی تیم ملی فوتبال قبل از دیدار مقابل ژاپن از بازیکنان تیم ملی به عنوان کسانی که از شجاعت و تسلیم نشدن را از او آموخته‌اند نام برد. همه جای رد پای دایی هست. مردی با زخم‌های بسیار، طحال پاره، سر شکسته، ابروی شکافته و در کنارش هم ده‌ها افتخار و یادگاری. از استقلال اردبیل و بانک تجارت تا پرسپولیس و السد و آرمینیا و بایرن مونیخ و هرتابرلین و الشباب و سایپا تا تیم ملی ایران.

هنوز هم وقتی با رقیبان آسیایی گپ و گفت فوتبال می‌شود، جوری دست تکان می‌دهند و «علی دایی» می‌گویند که انگار هنوز ترس‌شان نریخته! او برای ما شمایل نسلی است که میلیون‌ها پسر بچه را عاشق فوتبال کرد. عکسش را روی دیوارها زدند، توی کلاسور چسباندند و روی شانه‌هایش ایستادند و پرچم تکان دادند تا دنیا، «ایران» را ببیند.

همانطور که نمی‌توان از تأثیر او در تربیت نسلی از بازیکنان بزرگ و تاثیرگذار به سادگی گذشت. کریم انصاری‌فرد، محمد عباس‌زاده، مهدی طارمی، علی علیپور، امید عالیشاه، سجاد شهباززاده، احمد نوراللهی و‌... بخش بزرگی از فوتبال‌شان را مدیون اعتماد علی دایی هستند.

او اشتیاقی تمام نشدنی برای فتح داشت. موضوعی که باعث می‌شد به جنگیدن ادامه بدهد. اشباع نمی‌شد و همیشه بیشتر می‌خواست. حضور در فینال لیگ قهرمانان اروپا، گلزنی به میلان و چلسی، زدن ۱۰۹ گل برای تیم ملی، قهرمانی‌های باشگاهی، کسب عنوان بهترین بازیکن آسیا و ... همیشه برایش کم بود.

همین موتور‌ پیش برنده علی دایی بود، وقتی او را داشتیم مطمئن بودیم که گل می‌زنیم. پسری که به واسطه قبولی در دانشگاه محترم «صنعتی شریف» سر از تهران درآورد، زیر نظر پرویز مظلومی و  ناصر حجازی الماسش تراشیده شد، در فوتبال تهران به چشم آمد، خیلی دیر کشف شد اما برای ماندگاری حتی یک روز هم کافی است، حتی یک بازی.

خیلی‌ها علی دایی را با گل‌هایش به یاد می‌آورند و من با دو پاس گل بی‌نظیرش. مردی که گفته می‌شد کمتر پاس می‌دهد دو قاب ابدی تاریخ فوتبال ایران را در دو بازی ساخت. یکی پاس گل به خداداد عزیزی در دیدار با استرالیا و دومی پاس به مهدی مهدوی‌کیا در جام جهانی ۱۹۹۸ مقابل امریکا. هر دو به یک شکل، پشت به دروازه، پشت به بازیکن، کنترل توپ، چرخش و پاسی دقیق روی زمین. دو لحظه‌ جادویی فوتبال که هر ایرانی دستکم یک‌بار آن را دیده بدون علی دایی خلق نمی‌شد، او‌ حتی وقتی گل نمی‌زد هم موثر بود. نامش دیر زمانی است که بر تارک فوتبال ایران و از آن مهمتر در قلب مردم حک شده است.

شهریار فوتبال ایران؛ تولدت مبارک. سایه‌ات با دلِ خوش برقرار